ناپایداری نقش بسزایی در طراحی لباس پسامدرن داشته و با نگاهی واسازانه صورت می پذیرد. روایت مد متاثر روح زمانه پساساختارگرا همواره از یک نظام معنایی نامتعین برخوردار بوده و بواسطه بازنمون کردن پیش متن های هنری یک دیالکتیک فعال و پویا را ایجاد می کند. هدف از انجام این پژوهش بررسی نظام معنایی روایی نهفته در ارزش های وجودی گفتمان مد معاصر بوده و این پژوهش در جهت کشف ماهیت، چیستی و چرایی تعامل و تطبیق سوژه با فضای ناپایداری درون گفتمان لباس صورت می پذیرد در این پژوهش مولفه ی ناپایداری را بواسطه حضور تناقض، تضاد و ابهام دیداری در اندازه، شکل، رنگ، چیدمان و حرکت بصری بررسی نموده و با تحلیل فرایند روایی مد معاصر در آثار هنرمندان مطرح طراحی مد جهان نظیر والنتینو، اوسی کلارک و ایسی میاکه به مطالعه فرایند تولید، انتقال، دریافت و ادراک حسی معنا پرداخته شده است. نتایج بدست آمده بیان می نماید که در اثر ایجاد ابهام و فریب دیداری از هم نشینی سطح های واگرا گفتمان تنشی شکل گرفته و موجب تعامل بعد شناختی و کیفی درون روایت گردیده است. لباس به شبه سوژه فعالی بدل گشته که در ناپیوستاریت از کارکرد متعین خویش پا به جهان نامتعین معنا نهاده و به مثابه متن پدیداری سعی دارد هویت سوژه تطبیق یافته را بازتعریف نماید. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی می باشد و نوع تحلیل پیکره مطالعاتی کیفی می باشد. رویکرد نظری پژوهش نشانه معناشناسی گفتمانی و چارچوب نظری پژوهش بر مبنای نظام های روایی تصادف و تطبیق می باشد.
)